آئین مستان

نشسته ام بنویسم گدا گدا آقا

چقدر محترم است این گدای با آقا

نشسته ام بنویسم حسن، کریم، کرم

مدینه، سفره ی آقا، برو بیا، آقا

نشسته ام بنویسم به جای العفوم

الهی یا حسن و یا کریم، یا آقا

تو مهربانی ات از دستگیری ات پیداست

بگیر دست مرا هم تو را خدا آقا

دخیل های نبسته شده، زیاد شدند

چرا ضریح نداری؟ چرا چرا آقا

تویی کریم کرم زاده من گدا زاده

مرا خدا به تو داده تو را به من داده

همه فقیر تو هستند ما گداها هم

گدای لطف تو هستند خضر و موسی هم

سه بار زندگی ات را به این و آن دادی

هر آنچه داشته بودی و گیوه ات را هم

قسم به ایل و تبارت، قسم به طایفه ات

غلام قاسم و عبدالله توام با هم

عجیب نیست بگردد فرشته دور سرت

عجیب نیست بگردد علی و زهرا هم

من از بهشت به سمت شما سفر کردم

که من بهشت بدون تو را نمی خواهم

بدون عشق مسلمان شدن نمی ارزد

بدون مهر تو انسان شدن نمی ارزد

واغربتا، وای حسن

حسن شدی که غریبی همیشه ناب بماند

رد دو دست ابالفضل روی آب بماند

حسن شدی که سوال، غریب کیست در عالم

میان کوچه و گودال بی جواب بماند

حسین نیز غریب است اگر شبیه برادر

ولی بناست بقیع حسن خراب بماند

کمی ز غصه ی تو رخنه کرده است به بیرون

تفاوت زن چون جعده و رباب بماند

به احترام حسینِ سه روز مانده به گودال

بناست زائر تو زیر آفتاب بماند

مدینه چه محزونه امشب

داره روضه میخونه امشب

نگاش غرق بارونه امشب

 دلش خونه امشب

هنگام پرواز مولای ارض و سما شد

درد دل مجتبی دیگه امشب دوا شد

از زهر کینه دگر حاجت او روا شد

واویلا واویلتا از غریبی

نمانده به کف صبر و طاقتش

دگر زهر کین کرده آبش

بمیرم ز حال خرابش، ز قلب کبابش

در خانه ی خود غریبانه او میدهد جان

از سوز زهر هلاهل کند آه و افغان

آثار مرگ در رخ پاک او شد نمایان

واویلا واویلتا از غریبی

دم آخر از یاد مادر

 زند پر پرم چون کبوتر

بگوید به احوال مضطر نزن بسه دیگر

روزی به همراه مادر ز کوچه شدم رد

دیدم که اون بی حیا از ته کوچه اومد

دستش بزرگ بود و اون بی هوا مادرُ زد

واویلا واویلتا از غریبی

چنان ضربتی زد به زهرا

که با صورت افتاد رو خاکا

به حال بد مادر ما، میخندیدن اعدا

از مشت دشمن چنان خورد به دیوار سر او

جایی رو دیگر نمیدید دو چشم تر او

خون میچکید از رخ و گوشه ی معجر او

واویلا واویلتا از غریبی

پاره ی تنم داداش حسنم

بی کس و غریبی و تنها

داری به خودت می پیچی چرا

بمیرم که افتادی از پا

بالا نمیاد نفست داداش

خواهرت اللهی بمیره

هیچ کسی نیست پیشت

غیر خواهرت دور تو داداشم بمیرم

خون جگر شدی داداشم

 چجوری از تو جداشم

کمر منو شکستی

 رمق ندارم که پاشم

مظلوم یا حسن، حسن جان

میخونم برا تو امن یجیب

تا کمی تنت جون بگیره

چجوری آخه ببینه خواهر

 دور لباتو خون میگیره

اگه خواهرت دق کن برات

 موقع تشیع جنازه

اون موقعی که داره می جوشه

 از کفن، داداش خون تازه

بمیرم برا غریبیت

 بی یاور حبیبی

از اون همه زخم که خوردی

درد و دل بی طبیبی

مظلوم یا حسن، حسن جان

قوت قلب مادرم زهرا

یا عصای دست شکسته

بمیرم حسن دیده مادر و

موقع نماز نشسته

داداش حسنم دیده مادر و

 وقت سیلی خوردن تو کوچه

مادر با گوش پاره

با چشم گریون اشاره

اون کبودی های بازو

 با چشمام داره می باره

خون جگر شدی داداشم

چجوری از تو جداشم

کمر منو شکستی

 رمق ندارم که پاشم

مظلوم یا حسن، حسن جان

همه فقیر تو هستند خضر و موسی هم

گدای لطف تو هستند ما گدا ها هم

سه بار زندگی ات را به این و آن دادی

هر آنچه داشته بودی و گیوه ات را هم

قسم به ایل و تبارت قسم به طایفه ات

غلام قاسم و عبدالله توام با هم

عجیب نیست بگردد فرشته دور سرت

عجیب نیست بگردد علی و زهرا هم

من از بهشت به سمت شما سفر کردم

که من بهشت بدون تو را نمی خواهم

بدون عشق مسلمان شدن نمی ارزد

بدون مهر تو انسان شدن نمی ارزد

ندیده اند اضافات آفتابت را

نخوانده است کسی سطری از کتابت را

به دستهای گدایان فقط دعا دادند

به چشم های تو دادند استجابت را

 چرا غلام نداری مگر که  ما مردیم

نشسته ایم ببینیم انتخابت را

تو تک سواری حتی کسی شبیه حسین

عجیب نیست بگیرد اگر رکابت را

نه که نظر نخوری نه مدینه میمیرد

اگر که دست علی وا کند نقابت را

نقاب خویش بیفکن مرا دچار کنی

نقاب خویش بیفکن که تار و مار کنی

حسن علمدار علی

حسین علمدار حسن

عباس علمدار حسین

مرا می‌ شناسی بقیعم

 منم قبله گاه غریبان

مرا می شناسی بقیعم

 که با اشک و آهم چراغان

چه شبها که بی روضه مَردم

 در آغوش من گریه کردند

به صادق به باقر به سجاد

 به یاد حسن گریه کردند

غم غربت من، رسیده به افلاک

که ارکان ارض است، در این تربت پاک

واویلا، واغربتا

بقیعم که پر کرده عمری

 غم فاطمه خلوتم را

زپنهانی قبر زهرا

 بخوان قصه ی غربتم را

گهی بر مزار امامان

 گهی نزد ام البنینم

من آن تربت ساده هستم

 که با عرشیان همنشینم

شده زائر من هزاران کبوتر

شده همدم من مزار پیمبر

واویلا، واغربتا

پُر از ماتم فاطمیه

پُر از داغ پیغمبرم من

پُر از روضه های نخوانده

پُر از غربت حیدرم من

پریشانم از منع گریه

پریشانم از منع ماتم

به سر آید این عصر عُسرَت

بنا بر روایات محکم

دل من گرفته، خدایا خدایا

از این عمروعاصان، از این بولهب ها

ای کمال حُسن داور یا حسن

ای ز سر تا پا پیمبر یا حسن

ای به روی سینه ی ختم رسل

صورتت قرآن دیگر یا حسن

در شجاعت چون امیرالمؤمنین

از تو آید فتح خیبر یا حسن

روحی فداک، یا حسن

پرورشگاه تو ای جانِ جهان

دامن زهرای اطهر یا حسن

صلح تو یک کربلا خون و قیام

جنگ تو اعجاز حیدر یا حسن

جنگ عاشورا قیام کربلا

از تو آید چون برادر یا حسن

بر دفاع دین حق این جنگ و صلح

هر دو با هم شد برابر یا حسن

سایه ی باب البقیعت بهر من

ز آفتاب کعبه بهتر یا حسن

دور قبر بی چراغت روز و شب

می زند مرغ دلم پر، یا حسن

روحی فداک، یا حسن

صبر تو صبر امیرالمؤمنین

عزم تو میراث مادر یا حسن

ای که جای اشک چشم آسمان

در غمت افشانده اختر یا حسن

از مزار بی چراغت می دهی

نور بر دل ها سراسر یا حسن

دور قبر بی چراغت روز و شب

می زند مرغ دلم پر، یا حسن

ای خوش آن زائر که در پشت بقیع

نیمه های شب زند در، یا حسن

روحی فداک، یا حسن

روز محشر می شود با یاد تو

اشک چشم شیعه کوثر یا حسن

سوزهای مخفی و ناگفته ات

می زند بر سینه آذر یا حسن

دیده ای کز بهر تو گریان بود

نیست گریان روز محشر یا حسن

قتل تو آن هم به دست همسرت

بود کی این گونه باور یا حسن

خون دل هایی که عمری خورده ای

از دهانت ریخت آخر یا حسن

با چه جرمی بر تن مسموم تو

تیر کین بنشست تا پر، یا حسن

حقّ ذی القربی ادا شد تا تو را

تیر کین آمد به پیکر یا حسن

کاش می شد در کنار تربتت

می زدم بر سینه و سر یا حسن